‘Mijn vader stond te huilen aan mijn
ziekenhuisbed. Lange halen, vreselijk
snikken. De boodschap dat mijn been er
misschien wel af moest, kwam als een klap
van een hamer binnen. Ik denk dat het voor
mijn vader voelde alsof er een stukje van hem
zelf was gestorven. Hij had duizenden uren in
me gestoken. Met heel veel liefde. Met heel
veel plezier. Er was geen sprake van dwang
geweest. Nooit. Wij vonden het gewoon leuk
om ieder vrije minuut samen aan de slag te
gaan. Alle dagen beter proberen te worden.
Werken aan tweebenige perfectie. Ik schopte
het tot
Rode Duivel
. Vier landstitels met het
grote Anderlecht, twee kampioenschappen
en ruim honderd doelpunten voor mijn grote
liefde psv. En hier in Ipswich, in het shirt van
Aston Villa, was het rigoureus geëindigd. Een
botsing. Verlammende pijn. Er was paniek.
Hoe moest dit verder? Nooit meer voetballen.
Dat was al zeker. Een nachtmerrie. Wat moest
ik gaan doen? Het zwarte gat. Dat kende
ik wel. Was dat nu mijn lot?’
